Hierbij een foto, tussen de verven en plafond  door. Ik heb gekozen voor licht.

Toen ik de {sneeuw}klokjes zag dacht ik aan de klokken van de kerk. De sloot alleen deze is groen, zoals het weiland.

Hoe heerlijk om zo vroeg in het jaar (eind februari) echt voorjaar te voelen, heerlijk zonnetje overdag en ’s avonds nog wat vrieskou. De sneeuwklokjes getuigen er met hun open bloemetjes van, dat de temperatuur aangenaam is. De bomen zijn nog kaal, maar hier en daar ontspringt toch al wat fris groen. Een andere getuige van het voorjaar is natuurlijk de narcis, hoe vrolijk kan het zijn met de schitterende zon, die nog niet wordt gehinderd door gebladerte aan de beukenbomen. 

De bloemen en het geel waren uitbundig aanwezig op de voorgaande foto. Bloemen met deze kleur en het uitbundige heb ik gevonden in Oeteldonk. Volgens mij biedt dit voldoende aanknopingspunten voor de volgende foto.

De bronfoto, een tafereel van veel kleur, en er komt ook muziek aan te pas. In mijn foto gaat het ook over muziek, en de  “verpakking” is ook  veelkleurig.

Naar aanleiding van de foto moet ik me beroepen op de moderne tijd.  Van het digitale tijdperk met alle moderne fototoestellen, computers en IPhone’s  van dien. Praten we nog niet over bewerkings programma  ( light-room).  Is het toch verstandig om met de jeugd te beginnen.  Wie de jeugd heeft de toekomst.

Vorige foto: Een klein meisje bij haar Lego dierentuintje, plaatjes kijkend in een boekje. De wereld om haar heen bestaat niet meer. Deze foto: Een jongetje dat een paar jaar ouder is. Net uit school, geen tijd om de schooltas weg te zetten en maar amper tijd om wat te drinken. “Opa, mag ik je telefoon?” Even later flitst, belt en het fluit het alsof we midden op de kermis zijn. De wereld om hem heen bestaat niet meer. 

En weer terug bij de startfoto, de ketting is rond.